U pecurèaru

U pecurèaru I pìacuri pàscini a cchilla manca, ppe nn’irtusa via c’a ttutti stanca, vicinu na cerzulla, na funtèana, è ccumi n’amicu chi ti duna nna mèana. Si sponza bìallu bìallu a cchillu friscu, guarda ‘n’cìadu e ringrazia Sanfranciscu, a cùappida alla cheapa e ss’abbìa, a ppassu curtu, ppe cchill’irtusa vìa. U sudu è mmìanzu u cìadu, d’urma, è ssutt’u pìadu, arranca, mma camina, si ferma e ss’arrimina. Pu quann’u sudu no cchiù quadìa, deggera è lla scisa e chill’irtusa via i pìacuri su abbutti, s’abbìani allu riggìattu ‘ncutti ‘ncutti. S’asciutta lli sudura, è ttardi, quèasi scura, na càvuda minestra si va mmàngia, va ddorma … e ddumèanu nenti càngia. | Il pastore Le pecore pascolano in quel posto freddo, per un’erta via che a tutti stanca, vicino a una quercia, una fontana, è come un amico che ti da una mano. Si disseta per bene in quel fresco, guarda al cielo e ringrazia San Francesco, il cappello in testa e s’incammina, a passo lento per quell’erta via. Il sole è dritto in testa, l’ombra è sotto i piedi, arranca, ma cammina, si ferma e subito riparte. Poi quando il sole sta per tramontare, leggera è la scesa di quell’erta via, le pecore sono sazie, s’incamminano all’ovile tutte unite. Si asciuga il sudore, è tardi, quasi notte, una calda minestra si mangia, va a dormire … e domani niente cambia |